Rzepak należy do roślin o bardzo dużych wymaganiach pokarmowych (ponad dwukrotnie przewyższającymi potrzeby roślin zbożowych). Dla osiągnięcia satysfakcjonujących plonów składniki pokarmowe muszą być dostarczone roślinom w optymalnych ilościach i terminach. Ze względu na bardzo duże potrzeby pokarmowe, za którymi często nie „nadąża” system korzeniowy, a także występujące nierzadko złe warunki glebowe (np. zbyt niska temperatura gleby, nieodpowiednie pH i inne), czy atmosferyczne, w zabiegach agrotechnicznych należy koniecznie uwzględnić dokarmianie dolistne tej rośliny. Aplikowanie składników pokarmowych przez liść jest najbardziej efektywnym sposobem ich dostarczania. Wpływa na poprawę zimotrwałości rzepaku, likwiduje stresy wywołane okresowymi niedoborami składników pokarmowych. W znaczącym stopniu jest w stanie uzupełnić bilans makroskładników, a w 100% mikroelementów. Dodatkową zaletą tego typu dokarmiania jest niemal natychmiastowy efekt przeprowadzonych zabiegów. W makroelementowym bilansie pierwiastków odżywczych, w przypadku rzepaku znaczącą rolę odgrywa (obok NPKCaMg) siarka, której część można także dostarczyć dolistnie. Ważną rolę odgrywają również mikroelementy, których niedobór (nawet ukryty) w znaczący sposób odbija się niekorzystnie na wysokości i jakości uzyskiwanych plonów. Ze względu na niewielkie ilości potrzebne roślinom, drogą dolistną można pokryć 100% zapotrzebowania na mikroskładniki. W uprawie rzepaku najbardziej znaczącymi mikroelementami dla prawidłowego wzrostu i rozwoju są bor i mangan. Ze względu na to, że na około 80%-ach polskich gleb występują braki boru, na ten pierwiastek należy zwrócić szczególną uwagę.

Azot

• Ograniczony wzrost rośliny
• Łodygi krótkie i cienkie
• Korzenie w porównaniu do pędu długie, ale nie rozgałęzione na boki
• Młodsze liście jasnozielone, starsze żółkną

Fosfor

• Spowolniony wzrost
• Łodygi cienkie
• Objawy najpierw występują na starszych liściach i łodygach
• Liście i łodygi nabierają barwę purpurową lub czerwono-fioletową do ciemnoczerwonej
• Starsze liście mogą przybrać barwę ostrej czerwieni do pomarańczu i przedwcześnie obumierać

Potas

• Liście niebieskozielone
• Chlorozy na czubkach i krawędziach liści, w późniejszym okresie przekształcające się w rozlewające się na liściach brązowe lub ciemnobrązowe nekrozy
• Obszary między żyłkami często uwypuklone ku górze
• Po nabraniu barwy żółtobrązowej liście starsze usychają

Wapń

• Młode liście skręcone i zgięte na wierzchołku
• Zamieranie wierzchołków wzrostu i powstawanie licznych karłowatych liści
• Na glebach kwaśnych dodatkowe objawy „kwasowości” – chloroza liści, rozwidlanie korzeni lub karłowacenie roślin

Magnez

• Rozjaśnienia i zażółcenia między żyłkami liści starszych
• Chlorozy przebiegają od środka na zewnątrz liści
• W dalszym etapie czerwono-brązowe zabarwienie liści

Bor 

• Spowolniony wzrost
• Skrócenie i pogrubienie łodygi
• Puste miejsca w korzeniach i podstawie źdźbła
• Mały wzrost korzeni bocznych
• Słabe zawiązywanie łuszczyn i zmniejszona ilość ziaren w strąku

Mangan

• Żółknięcie starszych liści
• Chloroza między żyłkami prowadząca do obumierania liści
• Opóźniony wzrost roślin – pozostają rachityczne

Siarka

• Objawy podobne do niedoborów azotu, tylko występują najpierw na młodych liściach
• Żółknięcie młodych liści poczynając od krawędzi
• Tworzenie się chloroz między żyłkami
• Łyżeczkowatość liści
• W fazie pąkowania łodygi i liście nabierają barwy czerwono-fioletowej
• Podczas kwitnienia na krawędziach płatków jasnożółte lub białe przebarwienia
• Płatki mniejsze i rzadsze niż normalnie
• Łuszczyny zawierają mniej lub wcale nie zawierają nasion