Ziemniak jest rośliną powszechnie uprawianą w Polsce. Nie wymaga zbyt dobrej ziemi i jest tolerancyjna względem jej odczynu. Należy jednak do grupy roślin okopowych i niezbędne jest dostarczenie jej odpowiedniej ilości składników pokarmowych, gdyż pod tym względem jest dość wymagająca. W okresie intensywnego wzrostu system korzeniowy nie jest w stanie dostarczyć roślinom odpowiedniej ilości pierwiastków odżywczych. Nie dotyczy to tylko gleb ubogich, ale i zasobnych w składniki pokarmowe  np. w czasie okresowej suszy lub na skutek niewłaściwego odczynu gleby, bądź antagonistycznego, wzajemnego oddziaływania  niezbędnych roślinie składników. Konieczne jest wtedy dokarmianie dolistne, łagodzące stresy i likwidujące niedobory niemal natychmiast. Jest ono także konieczne, gdy można spodziewać się wysokich plonów bulw, a zatem przy poprawnym nawożeniu organicznym i mineralnym oraz pełnej ochronie. Prócz makroelementów niezbędne jest dostarczenie roślinom także mikroskładników, z których najważniejsze dla ziemniaka są mangan, bor i cynk. Ich niedobór może w znaczący sposób obniżyć plony. Duża powierzchnia liści w ziemniakach powoduje bardzo dobre wykorzystanie dostarczanych dolistnie składników pokarmowych. Najlepsze efekty uzyskuje się przy stosowaniu dokarmiania dolistnego od fazy zwarcia rzędów do fazy formowania jagód.

Azot

  • Wzrost karłowaty, pędy wyprostowane pionowo i wątłe
  • Liście małe, wyprostowane, bladozielone
  • Starsze liście żółkną i są wcześnie odrzucane

Fosfor

  • Objawy podobne do niedoboru azotu, tylko liście bez połysku matowozielone
  • Brzegi liści zwijają się do góry i usychają

Potas

  • Pokrój rośliny „krępy”, skrócone międzywęźla
  • Pędy wątłe
  • Spłaszczanie lub zwijanie się liści do dołu wzdłuż brzegów
  • Barwa niebieskawo zielona lub brązowa, możliwa słaba chloroza pomiędzy żyłkami
  • Brzegi liści uschnięte, na dolnej powierzchni liczne, brązowe plamki
  • Usychanie i przedwczesne zamieranie łętów

Wapń

  • Pędy wątłe, pokrój rośliny „krzaczasty”
  • Liście, szczególnie w pobliżu wierzchołka małe z brzegami zwijającymi się do góry, często nieco chlorotyczne lub usychające
  • Zamieranie wierzchołka pędu
  • Bulwy karłowate

Magnez

  • Liście, zwłaszcza starsze bladozielone
  • Pośrodku liści, pomiędzy żyłkami tworzą się nekrotyczne plamy, a następnie liście opadają

Bor  

  • Wolniejszy rozwój roślin – karłowatość
  • Pokrój rośliny – krzaczasty
  • Łodygi ogólnie skrócone
  • Jaśniejsza barwa najmłodszych liści i ich deformacja, łamliwość liści
  • Słaby rozwój systemu korzeniowego
  • Pękanie bulw zwiększające możliwość infekcji

Mangan

  • Silne skarlenie roślin
  • Najmłodsze liście (w okolicach wierzchołka) małe, zwijające się do góry i lekko chloro tyczne
  • Liczne brązowe plamki wzdłuż żyłek, na młodszych liściach sporadycznie

Cynk  

  • Karłowatość roślin
  • Zahamowanie wzrostu korzeni i deformacja ich wierzchołków, brak włośników
  • Chloroza liści – jasnozielone przebarwienie starszych liści
  • Redukcja powierzchni blaszek liściowych
  • Zmniejszenie ilości zawiązywanych pąków kwiatowych